Rozdział 25

Caroline:

  Tak naprawdę sama nie wiedziałam, czy mam ochotę ich zobaczyć. Pewnie rzucą mi na pożegnanie zwyczajne "Pa" i wrócą do codziennych zajęć zapominając o tej głupiej wampirzycy, Caroline. No przecież kogo ona w ogóle obchodzi...
  Z właśnie takimi myślami stanęłam przed posesją Salvatore'ów. Uznałam, że tylko oni wezmą to na poważnie... Co dziwne jeśli chodzi o Damona.
  Ostrożnie zapukałam w drzwi i czekałam aż tylko się otworzą. W końcu ukazał się w nich Damon.
  - Och, nasza ostra wampirzyca. Co cię wyniosło z mieszkania Klausa?
  - Jak zawsze miły. - Zaśmiałam się i weszłam do środka.
  Zobaczyłam Stefana siedzącego nieruchomo na kanapie.
  - Cześć, Car. - rzucił gdy usiadłam obok niego.
  - No to co cię do nas sprowadza? - Spytał Damon.
  - Chcę się z wami pożegnać. - Wzrok obydwu wampirów zwrócił się w moją stronę.
  Poczułam się trochę niekomfortowo. Rozsiadłam się wygodniej i zaczęłam tłumaczyć im dlaczego.
  - Wyjeżdżam z Klausem na wycieczkę do Paryża. Jutro odlatujemy... Nie wiem za ile wrócę.
Bracia nadal nie odrywali ode mnie wzroku i co gorsza milczeli. Czułam się okropnie, ale nie chciałam dać tego po sobie poznać.
  - Oczywiście. Rozumiemy. Będzie cię nam brakowało. - Odparł Stefan. Widziałam, że mówił szczerze. Patrzył prosto w moje oczy.
  - Jesteś tego pewna? - Spytał Damon.
  Skinęłam głową.
  - Mam nadzieję, że wrócisz w jednym kawałku. - Powiedział trochę rozczarowany.
  Czyżby bał się o mnie?
  - Dziękuję. Na mnie... Na mnie już czas. - Wstałam i odeszłam do drzwi. - Do zobaczenia. - Powiedziałam i wyszłam.
  Ruszyłam prosto do domu Eleny. Bałam się spotkania z nią. Niedawno zrozumiałam, że jest pusta... Nie była szczęśliwa, kiedy stała się wampirem, mimo tego, że wszyscy wokoło niej skaczą. A ja zostałam przemieniona tylko dla tego, żeby przekazać jakąś durną wiadomość Damonowi i Stefanowi.
  Zapukałam do drzwi mając nadzieję, że to o czym myślałam chwilę wcześniej okaże się nieprawdą.
  - Proszę. - Usłyszałam smutny głos.
  - Witaj. - Powiedziałam, gdy weszłam do jej mieszkania.
  - Cześć. - Próbowała się rozpromienić, ale jakoś jej to nie wychodziło.
  - Co się stało? - Spytałam zatroskana.
  - Nie, nic....
  - Możesz mi powiedzieć. - Naciskałam.
  - Ale to nic takiego.
  - Ech, wiedziałam. Nie ufasz mi. Czyli może od razu załatwię to, po co tu przyszłam...
  - Caroline, ech... trudno mi o tym mówić. Stefan ze mną zerwał. Damon również ode mnie odszedł. Powiedzieli, że nie mogą dłużej na mnie czekać. Żebym przyszła do nich, kiedy podejmę już właściwy wybór.
  - Przykro mi... - Szepnęłam.
  - A ty? Po co przyszłaś?
  - Ja... Przyszłam się pożegnać.
  - Wyjeżdżasz?
  - Tak. Jadę z Klausem do Paryża.
  - Z Klausem?!
  - Tak. Dobrze wiesz, że go kocham.
  - Ale...
  - Pozwól, że to ja będę decydowała z kim i gdzie wyjeżdżam. Do zobaczenia. - Rzuciłam i wyszłam z trzaśnięciem drzwiami.
  Zmierzyłam do Bonnie. Szybko powiedziałam jej wszystko i wyszłam. Pobiegłam do willi Klausa cały czas rozmyślając o tym co zdarzył się u Eleny. Jestem na nią wściekła! Dobrze wie, że jestem z Klausem, ale nie dopuszcza tego do siebie. Podobno jest moją przyjaciółką, co znaczy, że powinna mnie wspierać w takich decyzjach.

Klaus:

  Czekałem na moją ukochaną, ale nie było jej już ponad godzinę. W końcu wparowała do mojego pokoju. Była wściekła. Rozpoznałem to po jej minie. Rzuciła się na łóżko.
  - Idę spać. - Oznajmiła.
  - Car?
  - Śpię! - Warknęła.
  Postanowiłem jej nie przeszkadzać, ale zastanawiałem się tylko czemu jest taka nerwowa. Co mogło ją tak rozwścieczyć. Poszła tylko pożegnać się ze znajomymi... Jutro ją o to zapytam.
  Powoli ściągnąłem jej buty i ułożyłem pod kołdrą. Sam wziąłem szybki prysznic i również położyłem się spać obok mojej ukochanej.

  Obudziłem się i spojrzałem na zegarek. Dochodziła ósma. Odwróciłem się i spojrzałem, że Caroline nie leży obok mnie. Nie minęła minuta, kiedy wyszła z łazienki cała mokra, zakryta tylko białym ręcznikiem.
  Od razu obudziło się we mnie pożądanie. Chciałem być z nią... Być w niej. Wstałem i podszedłem do niej. Odsunęła się ode mnie o kilka kroków.
  - Nie teraz.. Jestem w beznadziejnym nastroju. - Szepnęła i odeszła. Wyszła z pokoju i po chwili wróciła ubrana w białą, zwiewną sukienkę, po kolona na grubych ramiączkach i z czarnym grubym paskiem. Do tego miała na sobie białe, proste peep toe. Wyglądała przepięknie. Włosy miała idealnie proste.
  - Ślicznie wyglądasz. - Powiedziałem i uśmiechnąłem się do niej.
  - Dziękuję. - Odwzajemniła mój uśmiech.
  Wpatrywałem się w nią jeszcze przez chwilę, po czym odszedłem do łazienki. Wziąłem szybki prysznic. Specjalnie przekręciłem wodę na zimną... Od razu byłem w pełni rozbudzony. Czułem się świetnie. Ubrałem się w ciemne jeansy i do tego białą koszulę.

  - ...Prosimy pasażerów o przygotowanie się do lotu... - Nie mogłem uwierzyć, że siedzimy już w samolocie i za chwilę wystartujemy na spotkanie ze starym kontynentem.Byłem tam już nie raz, ale ten będzie najcudowniejszy. Będę tam przecież z moją Caroline.
  - Startujemy? - Usłyszałem cichy szept ukochanej.
  - Tak. - Uśmiechnąłem się do niej i ją objąłem. - Za chwilę będziemy już nad ziemią.
  - Ch...Ch...Chyba zaczy...y...ynam s...s...się b...bać...
  - Nie bój się. Jestem przy tobie.
  Wtuliła się w moją pierś i po kilku minutach szybowaliśmy już w powietrzu.

_______________________

Kompletna katastrofa. Jestem beznadziejną pisarką. Mam nadzieję, że nie zmieszacie mnie z błotem za to coś. Bardzo was przepraszam!