Rozdział 3

Caroline :


  Jak on mógł to zrobić ? Skoro tak mu na mnie zależało , to dlaczego chciał nakarmić krwią mojej przyjaciółki nowo powstałe hybrydy ? Nie mogłam tego zmieść . Odłożyłam powoli kubek z krwią na drewnianą półkę obok łóżka i cichutko wyszłam z pokoju .
  Damon i Stefan zabrali stąd Elenę . Po jej obecności został tylko zwinięty koc i jej apaszka . Poskładałam koc w kostkę , a szaliczek schowałam do szuflady w moim pokoju . Poszłam do łazienki i wzięłam szybki prysznic . Założyłam rozciągnięty biały podkoszulek z otartym wizerunkiem myszki Mikki i jakieś bawełniane spodenki . Wyszorowałam dokładnie zęby i starłam makijaż . Tak jak bym była człowiekiem . Pomyślałam .
  W sumie ... Wyglądam jak człowiek i robię te same rzeczy co ludzie ... Z wyjątkiem jedzenia i picia . I zamiast tego piję krew ... I jak ją widzę wydłużają mi się kły ... Oh , nie czas na zastanawianie się nad tożsamością .
  Weszłam do swojego pokoju i nie wierzyłam własnym oczom . Otarłam je dokładnie i spojrzałam jeszcze raz . Wzrok mnie nie mylił . Nagle zawładnęła mną agresja i wściekłość . Miałam ochotę coś rozwalić . Nie , to by było za mało . Chciałam kogoś rozszarpać , ale odsunęłam od siebie te myśli . Nie powinny nawet przechodzić mi przez głowę .
  Stojąc w drzwiach z wyszczerzonymi w złości zębami , patrzyłam na postać przy oknie spode łba . Klaus . Stał twarzą do okna , a ręce miał złożone z tyłu . Jak on śmie tutaj przychodzić , po tym co zrobił !? Mężczyzna odwrócił się do mnie i staliśmy teraz twarzą w twarz .
  Rozszerzyłam lekko nogi gotowa do ataku . Miałam dobry powód . Nie wytrzymywałam już . Myślałam , że wybuchnę , gdy do tego wszystkiego się uśmiechnął .
  Klaus podszedł do mnie zatroskany o mój stan .
  - Proszę Cię nie krzycz . Chcę Ci to wszystko wytłumaczyć . - Powiedział łagodnym tonem zbliżając się do mnie .
  - Nie potrzebuję żadnych wyjaśnień . Wiem , co widziałam ! - wrzasnęłam i poczułam napływające do oczu łzy . Chciałam je szybko otrzeć , ale Klaus mnie uprzedził . Szybkim gestem ręki otarł niesforną kroplę , która spłynęła po moim policzku .
  Poczułam się błogo . Cudownie . Spojrzałam w jego piękne oczy i utopiłam się w nich . Uśmiechał się lekko , ale był gotowy złapać mnie gdybym nagle upadła . Chwycił moje ręce i zamknął moje malutkie dłonie w swoich . Nie przestawał patrzeć na moje oczy . Widziałam w nich coś co przypominało ... Troskę ? Chciałam , aby ta chwila trwała wieczność , ponieważ te kilka sekund mi nie wystarczało . To nie prawdopodobne . Teraz pozwoliłabym mu się nawet pocałować . Chciałam poczuć jego usta . Zauważyłam jak jego twarz zbliża się do mojej . Chciałam zrobić to samo , ale coś mi przeszkodziło . Cofnęłam twarz .
  W tym momencie przypomniałam sobie wszystko co on zrobił . Znienawidziłam go jeszcze bardziej , za to , że potrafił mnie tak omotać . Wyrwałam swoje ręce z jego ogromnych , męskich dłoni i chciałam krzyczeć , ale nie potrafiłam . W moim gardle było coś co hamowało głos . Odskoczyłam od niego i wyszłam z pokoju .

Klaus :


  To było piękne uczucie trzymać jej dłonie przy sobie . Mogłem ją nawet pocałować . Dlaczego uciekła ? Nie wiem . Nie przejmowałem się tym . Podszedłem do okna . Miałem zamiar już sobie pójść . Zbliżyłem się do niego , ale nagle usłyszałem wibrację w telefonie .
  Nie miałem przy sobie żadnego urządzenia , więc to pewnie telefon Caroline . Podszedłem do szafki nocnej . Nie chciałem naruszać jej prywatności , ale gdy zauważyłem nadawcę byłem zły . Zły to mało powiedziane . Byłem wściekły . Odczytałem w myślach słowo "Tyler" . I popatrzyłem na telefon znacząco . Tak jakby był moim największym wrogiem .
  Odczytałem SMS-a od mojej wiernej hybrydy , która nie chciała mi oddać dziewczyny .

Cześć Kochanie !

Już niedługo pewnie przyjadę .

Na kilka dni . 

Nie jestem pewny , czy już się wyzwoliłem

spod władzy Klausa .

Bardzo chcę Cię spotkać !

Do zobaczenia !

  Byłem taki wściekły . On chce wracać i co miało znaczyć to : " Nie jestem pewny , czy już wyzwoliłem się spod władzy Klausa " ? On nie mógł mnie nie słuchać . 

  Usłyszałem kroki . To pewnie Caroline . Chciała sprawdzić , czy już mnie nie ma . Z wampirzą prędkością odłożyłem telefon i wybiegłem przez okno . Wróciłem wściekły do mieszkania . Miałem nadzieję , że Rebeki nie ma . Tylko o tym marzyłem . Przekroczyłem próg posiadłości i nalałem sobie whisky . Delektowałem się jej smakiem .

  Nie wiedziałem jak spędzić ten czas . Odłożyłem szklankę i chwyciłem rysownik . Nie zważałem na Tylera . Po prostu musiałem zdobyć Caroline . Narysowałem jej wizerunek , gdy trzymałem ją za ręce w jej pokoju . Ona jest taka piękna .

Caroline :

  Jak mogłam pozwolić sobie na coś takiego !? Pozwoliłam mu się dotknąć . Otrzeć łzę . Czuję się fatalnie . Jakbym ... Jakbym zakochała się w największym wrogu . Nie ! Nie zakochałam się w nim . Nie mogłam dopuścić tej myśli do siebie . 

  Powoli odsunęłam kołdrę i położyłam się . Zgasiłam lampkę nocną i dalej myślałam wpatrując się w biały sufit . 

  Czy ja się w nim zakochałam ? Nie chciałam tego do siebie dopuścić , ale może to była prawda ? Nie ! Nie kocham go . Nie byłam już pewna własnych uczuć .

_______________________________________________

Przepraszam , że to takie nijakie , ale mam nadzieję , że się rozwinie . Komentujcie proszę . Bez waszej opinii nie chce mi się pisać . Czuję , że nikt tego nie czyta i piszę to niepotrzebnie . Napiszcie mi , czy chcecie czytać to dalej . Proszę .